‘Er zit vrijheid in mijn oneindige leven’ 
 

Op 28 juli 1955 is Hermanus geboren in een woonwagen op een voetbalveld net even buiten Utrecht.
Vader,  een geboren en getogen Utrechter, introvert, boekenwurm, zondagsschilder, muzikant en belangstelling voor astronomie, kalligrafie en genealogie.
Moeder, extravert, speelt toneel, zingt en schrijft gedichten. Haar levenswijsheid vindt haar wortels bij Franse zigeuners.
Hermanus heeft anderhalf jaar met hen samengewoond in een woonwagen voordat hij in een echt huis kwam te wonen. Binnen enkele jaren was Hermanus de oudste van zes kinderen.

Toen ie negen jaar was kreeg hij zegge en schrijve één enkele schilderles van zijn vader. De witte verf wilde maar geen wolk worden en Hermanus liet het voorlopig voor wat het was.
Op de middelbare school was ie “moeilijk” en hij besloot op zestienjarige leeftijd op kamers te gaan en zich vervolgens aan te melden bij Artibus (Kunstacademie in Utrecht), waar hij niet werd aangenomen omdat ie nog te jong was.

Na enkele jaren te hebben gewerkt als afwasser, pannenkoekenbakker bij theehuis Rhijnauwen, conciërge, bode op het stadhuis, en schrijver derde klasse bij de Belastingen kon hij – wegens gebleken talent - lessen volgen op de avondschool van de Academie en na een indringend gesprek met de directeur ook overdag.
Hij ontdekte daar de lithografie, bedacht ter plekke dat.. voorlopig .. het schilderen toch niet wat zou worden, verliet de Academie, ging naar Antwerpen – (een blauwe maandag Hogeschool voor de Schone Kunsten) - en volgde een stage bij steendrukkerij Mourlot in Parijs.

Terugkomend in Nederland was hij meesterdrukker zonder woon- of verblijfplaats en was ie platzak. Zijn ouders hadden alle begrip voor zijn situatie.
Maar al spoedig kwam er een steendrukkerij in het centrum van Utrecht.
Een idee was geboren: eerst enkele jaren voor kunstenaars werken vanwege de ervaring, daarna stap voor stap de drukkerij uit handen geven om dan uiteindelijk - in alle vrijheid-  elke dag te gaan schilderen.
Maar de drukkerij werd groter en er kwam een galerie bij.    
Hermanus zat jarenlang gevangen in zijn grijze overall naast de pers te wachten totdat de Kunstenaar zover was dat de drukker het werk kon gaan overnemen.

Het schilderen 

Ondertussen gebeurde er iets geheel anders sinds die wolk. 

De boekenkast van zijn vader – met Willink, Hynckes en Ket – de jaarlijkse kunstmarkt met Peter van Poppel en Dirkje Kuik, het Centraal Museum met de schilderijen van Pyke Koch: het zelfportret en die slangenmevrouw, de lantaarns van hem langs de Oudegracht ... die Utrecht in een heel ander licht kunnen zetten.
Maar .... uiteindelijk was het Dolf Zwerver die hem aanzette om naast het drukkersambacht toch te blijven doorwerken aan de schilderijen.
Familie en vrienden kregen daardoor regelmatig met een verjaardag een schilderijtje.
Elke keer weer was dan de vraag: Wanneer hou je eens op met drukken en begin je nou es dagelijks te schilderen ?!

Om een lang verhaal niet nog langer te maken ... de steendrukkerij is uiteindelijk verkocht.

Hermanus is verhuisd naar Alkmaar aan zee en schilderde dagelijks aan een pracht oeuvre.
De Hollandse luchten boven de weidse zee in het helder licht is voor de schilder een oneindige bron van inspiratie gebleken.

Schilder Hermanus weet inmiddels hoe je een wolk schildert: men neme een houten paneeltje en wat witte verf op de vinger... daarna wrijf je de verf uit in ’t blauw en het allerbelangrijkste is dat je dan onderin met gevoel wat schaduw aanbrengt. 

Van de lente van 2013 tot zijn sterven in oktober 2017 deelde schilder Hermanus zijn leven en werk met RIANN in een zonnig atelier- annex galeriepand te Alkmaar. 
Het beheer over het door hem nagelaten oeuvre is in haar handen.